Negen euro vijftig
Enkele weken geleden werd ik aangereden. Ik stond vlak voor mijn zaak voorgesorteerd om af te slaan, maar een bestelwagen achter mij had dat niet gezien en ging er vol bovenop. Gelukkig heeft mijn buurman een schadeherstelbedrijf en kwam ik zelf met de schrik vrij.
Gistermiddag sprak ik mijn buurman weer even en we hadden het over elkaars bedrijf, de successen en de moeilijkheden. Hij zei: “Meneer Beers, of Hans moet ik zeggen, als ik u nu vertel dat de ANWB (verzekeraar) hun schades hier laat herstellen voor een gemiddelde vergoeding van 950 euro per auto. Meer krijg je niet. Weet u nog hoe hoog uw schade was?” Mijn bumper was kapot, een achterlicht ook, er moest wat uitgedeukt en overgespoten worden. “3850,= euro” zeg ik. “Ja, precies,” antwoordde hij, “en dan hebben we heel normaal gerekend. Maar dat zou betekenen dat, wanneer deze schade verzekerd was bij de ANWB, we nog drie andere schadeauto’s geheel gratis zouden moeten herstellen.”
Ik zat nog eens wat door te kauwen op die mededeling. En toen dacht ik: dat is toch eigenlijk te gek voor woorden. Die verzekeraars hebben zoveel macht, ze knijpen elke garage uit. En in andere sectoren zal het niet anders gaan. Take it or leave it, buigen of barsten.
Dat is het voordeel van je te verenigen, hoor ik je zeggen. Met z’n allen sta je sterk en kan je lage prijzen afdwingen. Tja. Wat fijn dan dat de klanten van ons kappers zich nog niet verenigd hebben. Want stel je voor dat er een Vereniging van Kappersklanten zou opstaan, met 3 miljoen leden, en die zou tegen jou zeggen: onze leden willen best bij jou komen, maar we betalen 9,50 euro per klant. Maakt niet uit wat voor behandeling ze krijgen: knippen, kleuren, permanenten, we betalen negen euro vijftig. Zou je, knarsetandend, met zo’n vereniging in zee gaan?
Anderzijds is het geen geheim hoe salons zich verenigen en bij leveranciers van kappersproducten ongelooflijke kortingen afdwingen. Twaalf euro voor een tube verf? Wij betalen je drie!
Vrijheid, blijheid. Iedereen is vrij om zich te organiseren en onderhandelingen met leveranciers aan te gaan. Uit mijn muziektijd weet ik nog hoe dat ging in de CD-verkoop. Een CD werd gemiddeld voor 10,50 euro inkoop aan de winkel geleverd, die hem voor pakweg 21,00 euro aan de consument verkocht. Maar toen kwam de firma Bol Punt Kom. Ze wilden jouw CD wel in hun assortiment opnemen, maar ze betaalden hooguit 5 euro. Tjaaaaa, wat doe je dan???
Andersom proberen leveranciers natuurlijk weer afnemers binnen te halen, met kortingen, met shows, reisjes, verzin het maar. Een collega was eens in onderhandeling met enkele kappersmerken voor een nieuwe deal. Wella, Keune, Schwarzkopf… Gekscherend zei ik: ga met Schwarzkopf in zee, dan kan je ook nog eens een Coiffure Award winnen. Zijn antwoord…? Ik durf het hier niet op te schrijven.
Leven en laten leven, zeg ik altijd. Iedereen moet in staat zijn een fatsoenlijke boterham te verdienen, door een produkt of dienst te leveren tegen een faire prijs. En trouwens, als een grote afnemer bij een leverencier het onderste uit de kan weet te halen, dan moet die leverencier dat weer gecompenseerd zien te krijgen bij een andere afnemer. Oftewel, de kleinere afnemers betalen de rekening. En zo krijg je in alle Nederlandse winkelstraten de bekende ketens, omdat er voor een kleine zelfstandige ondernemer niet meer tegenop te boksen is.
Gelukkig rijdt mijn auto weer perfect en is er niet aan te zien dat hij een zoentje van achter heeft gehad.
© HansBeers.com
