K-APP-ertje

M’n aandacht werd vanmorgen gewekt door een artikel in de Volkskrant over de eerste robot met levende cellen. Er was een kleine rog nagemaakt, met rattenhartcellen voor de voortbeweging. Die cellen reageren op licht en daardoor ging het robotvisje zwemmen.

Een dag eerder zag ik op TV de eerste robot in het onderwijs. Een klein schattig robotmensje dat, gezeten op de grond, aan enkele peuters Engelse les gaf: Wan, Toe, Trie.

De mens wordt langzaam maar zeker overbodig.

Hoe zit dat in het kappersvak? Dat kan nooit, hoor ik u denken. Nooit? Er wordt al met of door middel van robotarmen geopereerd. Hele robotstraten zetten auto’s in elkaar, waar nauwelijks nog een mensenhand aan te pas komt. Klassieke standbeelden worden nagemaakt door robots. In het laatste geval las ik dat uiteindelijk echte kunstenaars de beelden nog ‘tot leven moeten brengen’. De bezieling komt nog niet uit de robot.

We leven in een digitale wereld, waarin alles op afstand kan worden aangestuurd en uitgevoerd. Niet voor niets heb ik enkele jaren geleden al de domeinnaam ‘knippenonline.nl’ gereserveerd. Gek? Kon je je tien jaar geleden voorstellen dat er een driedimensionale printer zou komen? Ze maken nu overuren en printen voornamelijk nieuwe driedimensionale printers. De eerste robots kregen onlangs trouwens hun eerste robotkindje, door driedimensionale printers in elkaar gezet en voorzien van hun ‘gemeenschappelijk DNA’.

Op de lagere school (dat is in mijn geval al wat jaartjes terug) maakte onze leraar in de zesde (is nu groep 8) een grapje over een scheerautomaat. Een machine met een gat er in. Daar kon je je kin insteken en vervolgens gingen allerlei messen er langs en werd je automatisch geschoren. De eerste keer paste het misschien niet helemaal, maar de volgende keer wel.

Hoe lang zal het nog duren voor we de eerste computergestuurde ‘knipautomaat’ in gebruik zullen nemen? Je steekt je hoofd door een gat en vijf minuten later trek je je hoofd terug, voorzien van de perfecte bob, of welk model je maar had aangeklikt. Dat het niet zo gek is om hierover na te denken blijkt uit een filmpje uit 2012 op YouTube: Robot Barber. Het verdient nog enige verfijning, maar het komt er dus zeker aan! Gewoon, met een appje: k-APP-ertje.

@ HansBeers.com

De link naar het filmpje: Robot Barber

In 2004 meldde ik mij aan bij de kappersschool. En in 2006 had ik de eerste officiële metamorfose in mijn “zaak”. Drie dochters uit één gezin, samen met hun moeder. Moeder, of oma eigenlijk, was 83 jaar oud.

Bij metamorfoses hoorden foto’s voor en na. Ik zocht contact met een fotograaf. Jawel, hij kon dat wel doen. Maar een uurtje of vier, maal 80 euro, was dat de bedoeling? Deze professional durfde gewoon geld te vragen. Iets wat je in het kappersvak niet vaak ziet. Nee, 320 euro voor de foto’s, dat was iets teveel van het goede.

Dat had hij al gedacht. Maar waarom doe je het niet zelf, vroeg hij. Misschien heb je best een leuk kameraatje en ik help je wel met het licht. Nou… kameraatje… Tja. Oké, ik kocht een wat zwaardere camera (letterlijk) en huurde drie professionele flitslampen, inclusief statieven en kabels. Even een beetje uitproberen. En dan maar op hoop van zegen.

Maar dan moest ik ook nog vier mensen knippen/kleuren. En visagie…? Vier modellen op één avond, dat voorzag ik al, dat zou teveel zijn. Maar… de docente van de kappersopleiding wou wel helpen. Dat was geweldig! En één van de medestudentes was visagiste.

Mijn eerste prooi was Oma Rienks. Lang grijs haar in een knotje. Wat was ze lief. Voor haar hoefde het allemaal niet zo, maar haar dochters leek het zo leuk. Dus… snip, snip, daar ging haar staart.

Het werd een bob, ook nog met een kleurtje. Even rekenen: ze was ooit misschien kleurhoogte 4 geweest; nu 100% grijs; dus 4 tinten lichter: kleurhoogte 8, maar wel koud, dus 8 met 8.1… Moest goed zijn.

En dan nog fotograferen. Jeminee, wat een avontuur! Als ik het zelf mag zeggen? Ze was 83, en ze werd 63. Twintig jaar er af. Wat een vak !!

© HansBeers.com

Ik denk vaak met m’n vingers. Zo’n stukje zoals ik nu typ… het komt rechtstreeks uit m’n vingers. Ik heb het niet bedacht, m’n handen gaan hun eigen weg.

En zo gaat het ook vaak als ik een kapsel knip. In grote lijnen is het besproken: mag er veel af, of juist weinig, moet het voor lang blijven of achter juist kort, zit er teveel massa in of te weinig volume. Oké, wassen, en gaan.
Dat kan natuurlijk niet zomaar. De klant moet vertrouwen in jou hebben. En weten dat je altijd iets moois aflevert. Zoiets bouw je op, dat kost tijd.
Regelmatig houd ik zogenaamde ‘knipshoots’. Ik laat een model komen, soms een visagiste erbij. Ik maak een kapsel en als de make up klaar is gaan we fotograferen. Heel soms maak ik van te voren een moodboard. Maar ja… Je moet toch eerst dat haar in je handen voelen om te weten wat mogelijk is. Al knippend ontstaan er lijnen en vlakken. Ineens zie je een beweging, een opbouw. Plotseling heb je een compositie.
Ik was eens op weg naar m’n salon en dacht: wat gaan we vandaag in hemelsnaam doen? Ik zag de etalages van de supermarkt gevuld met paaskuikentjes. En toen wist ik het: een paaskapsel! Dominante kleur? Geel.
En dan wijst het weer zichzelf. Een asymetrische bob ontstaat vanzelf, glad of rommelig gestyled, het maakt niet uit. Kleuraccenten. Yesss.

© HansBeers.com

Op 18 jarige leeftijd vertrok ik vanuit de kop van Noord-Holland naar Amsterdam, om rechten te studeren. Ik had VWO gedaan en dan is zoiets als de kappersschool natuurlijk geen optie. Halverwege de rechtenstudie switchte ik naar Conservatorium. Muziek, theater, dat was wat mij trok. Ik werd muziekdocent, pianist, componist, directeur van een muziekschool. En in 1992 startte ik mijn eigen impresariaat. Dan doe je de zakelijke kant voor musici: de onderhandelingen, de boekingen, de productie, de PR. Maar daarnaast ook de inhoudelijk kant: de coaching, het meedenken over nieuwe projecten, CD’s, programma’s.

Het was een leerzame tijd waarin ik veel prachtige dingen meemaakte. Ik mocht meewerken aan programma’s rond Beatrix, Clinton, Mandela, reisde regelmatig naar de USA, zat op het bureau van Blue Note Records in New York, sliep in de residentie van de Nederlandse ambassadeur in Washington. Hard werken, niks verdienen en in 2004 ging het licht uit. Burn out.

M’n andere passie, want die was er dus wel degelijk, was ik zachtjes aan blijven ontwikkelen. Op de studentenflat begon ik met knippen en dat ben ik blijven doen. Ik had er zoveel plezier in dat ik in 2004 besloot er mijn beroep van te maken. Daar ging ik dus, als 48-jarige, naar de kappersschool. Ik volgde ook al trainingen bij L’Oréal en Sebastian. Na de kappersschool ging ik door naar de B Academy. Veel geleerd van een dreamteam: Jeffrey, Marriet, Ilham, Andy. Toen ik de CHS in m’n zak had voelde ik mij pas echt kapper. Maar… ik wou meer. Vanaf dat moment ging ik elk jaar naar Londen, the Sassoon Academy, the place to be.

Mijn kantoor werd mijn salon en ik nam mij heilig voor het rustig aan te doen. De eerste acht jaar deed ik het zonder personeel. Ondertussen ontwikkelde ik wel de fotografie. Want hoe makkelijk is dat? Je werkt met een model, je maakt een kapsel en je legt het vast op de gevoelige plaat.

Ik won met mijn foto’s een wedstrijd bij L’Oréal en een wedstrijd bij Nick Berardi in New York. Eén van mijn foto’s ging als ‘Pic of the Day’ naar 500.000 kappers over de hele wereld (BehindTheChair.com) en vanaf 2014 maakte ik heuse collecties, die vanaf het begin internationaal gepubliceerd werden. De laatste twee collecties zijn zelfs beiden gepubliceerd bij zowel Estetica USA als Estetica UK, naast talloze publicaties in Nederland, Duitsland, Oostenrijk, België, Frankrijk, Engeland, Spanje, Oekraïne. 

Vanaf dit jaar (2016) geef ik trainingen aan vakgenoten. Kniptrainingen op basis van Sassoon-techniek. Maar ook meer richting coaching: welke kapper wil jij zijn. In mijn blogs hoop ik jullie kleine inkijkjes in mijn dagelijks leven te geven. In de hoop dat het entertaint, of misschien zelfs inspireert. Reacties zijn altijd welkom!



© HansBeers.com